En dan maakt je vriendin het uit. Ja, dat overkwam mij kort geleden. Niet leuk 😦 De liefde en dus ook bijvoorbeeld de verbroken liefde en de onbereikbare liefde zijn flinke inspiratiebronnen voor muzikanten. Het levert soms schitterende muziek op.

Eind jaren 60 was Eric Clapton een muziekheld voor velen. In Londen verscheen graffiti op verschillende plekken met de tekst ‘Clapton is God’. De man in kwestie werd er niet blij van. Hij bedacht een oplossing. Z’n nieuwe band zou niet zijn naam bevatten. Zodoende ontstond de band Derek and the Dominos. Deze band heeft slechts één studioalbum gemaakt, maar het album is wel inmiddels een klassieker.

‘Layla and Other Assorted Love Songs‘ heet het album. De naam Layla was het pseudoniem voor de vrouw op wie Eric Clapton vreselijk verliefd was. Haar naam was Patty Boyd. De vrouw van Beatle George Harrison die ook nog een goede vriend was Eric Clapton was. Wat doe je dan? Dan maak je een plaat vol nummers over die onbereikbare vrouw.

Eén van die nummers heet ‘Why does love got to be so sad’. In de studioversie een fijn nummer, maar live een prachtstuk! 🙂 Er zijn twee bekende live uitvoeringen. Versie één van bijna 10 minuten en versie twee van bijna 15 minuten. Versie één kun je hier beluisteren (volume vol open!) en geeft mij iedere keer rillingen als de orgelpartij er bij komt. De tekst en het fantastische ritme doen de rest.

Ik heb het nummer de laatste tijd veel geluisterd. Inmiddels geeft het mij mooie herinneringen aan de zomer van 2015 met die leuke vrouw. Dit nummer zal voor mij aan haar verbonden zijn. Een soort van Layla. Ze weet wie ze is.