Didology

Het jaar 2016 is bijna ten einde. Tijd voor een top 16 van mijn favoriete releases van dit jaar. In willekeurige volgorde:

• David Bowie – Blackstar
• Michael Kiwanuka – Love & Hate
• Dans Dans – Sand
• Ray Lamontagne – Ouroboros
• Underworld – Barbara Barbara, We Face A Shining Future
• Opeth – Sorceress
• Radiohead – A Moon Shaped Pool
• Ceu – Tropix
• Cavern of Anti-Matter – Void Beats/Invocation Trex
• Heron Oblivion – Heron Oblivion
• Nik Bärtsch’s Mobile Extented – Continuum
• Motorpsycho – Here Be Monsters
• Woods – City Sun Eater In The River Of Light
• Syd Arthur – Coal Mine
• Lianne La Havas – Blood
• Jóhann Jóhannsson – Orphée

Het was een goed en fijn muzikaal 2016. Ook de concerten waren mooi. Een lijstje in willekeurige volgorde:

• Steven Wilson – AB (Brussel)
• Glen Hansard – Down The Rabbit Hole (Beuningen)
• Yuri Honing Acoustic Quartet & Mathias Eick – November Music (Den Bosch)
• Motorpsycho – Doornroosje (Nijmegen)

Tot volgend jaar! 🙂

Soms heb je van die concerten waar 1+1 geen 2 of 3 is, maar 4! Vorige maand vond in Den Bosch het muziekfestival November Music plaats.

November Music is een jaarlijks terugkerend internationaal festival op het gebied van actuele muziek dat wordt gehouden op verschillende locaties in Den Bosch onder het motto ‘muziek van nu door de makers van nu’.

Het vijfdaagse muziekfestival presenteert gecomponeerde muziek, jazz en improvisatie, nieuwe wereldmuziek, geluidsinstallaties, hedendaagse opera, elektronica, muziektheater en genre-overstijgende muziekproducties.

Op vrijdag 11 november 2016 programmeerde het festival Colours of Improvisation met bijzondere samenwerkingsverbanden en muzikanten die opereren op het snijvlak van jazz en wereldmuziek.

De Nederlandse tenorsaxofonist Yuri Honing neemt met zijn akoestische kwartet een heel eigen plaats in het Nederlandse jazzlandschap in. Hoewel Honing een enorme viruoos is, kiest hij er juist voor om de onderbuik van zijn luisteraars binnen te dringen met traag voortkruipende, donkere melodieën gebracht met een diepe sound.

De Noorse trompettist Mathias Eick groeide de laatste jaren uit tot een van de meest prominente Europese jazzmuzikanten op ECM Records. Zijn langgerekte, ruimtelijke lijnen lijken voorbestemd voor de muziek van het Yuri Honing Quartet waar ook Wolfert Brederode (piano), Joost Lijbaart (drums) en Guli Gudmundsson (bas) deel van uitmaken.

Tijdens November Music ontmoetten de musici elkaar voor het eerst. Het fantastische optreden is hier integraal te beluisteren. Een gouden combinatie van 1+1 = 4.

Feiten zijn onder andere belangrijk als het gaat om het bepalen van je (muzikale) mening. Helaas gaat het nog al eens fout wat betreft de feiten die de pers aan ons voorschotelt. Lees bijvoorbeeld maar eens dit boeiende artikel.

Ik vind het leuk om als fact-checker programmaboekjes van muziekfestivals te lezen. Nog meer plezier beleef ik aan het lezen van recensies. De feiten in de boekjes en recensies kloppen niet altijd. Twee recente voorbeelden.

Op het festival Down The Rabbit Hole speelde de Noorse band Spidergawd. Feit één is dat Kenneth Kapstad de drummer van deze band is. Feit twee is dat Kenneth de drummer van een andere Noorse genaamd Motorpsycho was! Dit laatste feit is makkelijk te controleren op de site van Motorpsycho.

Nu lees ik in de recensie van het optreden van Spidergawd op Down The Rabbit Hole op de site van Written in Music (WiM) het volgende: ‘De ritmesectie bestaat uit leden van Motorpsycho’. Tsja… De recensie op de site van 3voor12 scoort iets beter, maar bevat helaas ook een fout. Voordat je nu denkt: Spidergawd is zomaar ’n rockband, het Noorse viertal kende maar liefst twee leden van Motorpsycho en bracht reeds drie albums uit. Drummer Kenneth Kapstad en bassist Hallvard Gaardløs (die Motorpsycho-lid Bent Sæther vervangt).

Had ik al geschreven dat programmaboekjes van festivals ook ‘feiten’ bevatten die niet kloppen? Ja 😉 Het North Sea Jazz festival van dit jaar had opnieuw een brede programmering met onder andere Steven Wilson. Deze man speelt progressieve rock in de stijl van Yes, King Crimson, Pink Floyd, etc. Bijzonder smakelijke muziek voor mij.

Nu stond in het programmaboekje over Steven Wilson het volgende: We worden al moe als we naar de agenda van Steven Wilson kijken. Nog maar net bekomen van zijn derde solorelease, Hand. Cannot. Erase. (2015), was daar in januari alweer opvolger 4½ (een tussendoortje op weg naar zijn vijfde album, vandaar de titel). Naast een solocarrière leidt de Britse multi-instrumentalist tussendoor de bands Porcupine Tree en No-Man, en is hij zeer actief als producer/componist/sessiemuzikant voor onder meer Opeth, Marillion en Dream Theater. Al die noeste arbeid betaalt zich steeds meer terug. Was hij aanvankelijk een cultheld in progrock-kringen met zijn ambitieuze, dromerige composities die zwaar leunen op Pink Floyd, Van Der Graaf Generator en Yes, Wilson is inmiddels doorgedrongen tot de mainstream. Hij werd viermaal genomineerd voor een Grammy Award, stond vorig jaar twee avonden in de Royal Albert Hall, en Hand. Cannot. Erase. scoorde hoog in de internationale albumlijsten, waarbij vooral de knappe tweede plek in Nederland opviel.

Genoeg zogenaamde ‘facts’ om te checken. Ten eerste wordt er gesproken over zijn derde solorelease. Men vergeet vind ik dit album. Verder is zijn ‘muzikale’ bijdrage aan Dream Theater discutabel als je leest: He made a guest appearance on Dream Theater’s 2007 album, Systematic Chaos on the song “Repentance”, as one of several musical guests recorded apologizing to important people in their lives for wrongdoings in the past. 

Wie is er ook wel eens een fact-checker? En wat zijn de ‘feiten’ die jij bent tegengekomen? 🙂

Er zijn momenten dat ik me afvraag: heb ik dit niet eerder gezien, gelezen of gehoord? Dit gebeurt me wel eens bij het zien van een film of tijdens het luisteren van muziek. Gelukkig ben ik niet enige die zich dat afvraagt. Kort geleden las ik een mooi opiniestuk van Thomas Friedman van The New York Times over het feit dat de geschiedenis zich herhaalt. Ik vond het een inspirerend artikel.

In het weekeinde dat ik dit artikel las, vond ook het festival Down The Rabbit Hole plaats in Beuningen. Drie dagen muziek, feest en modder. Uiteindelijk heb ik het twee dagen volgehouden. De derde dag vond ik de modder genoeg en werkte mijn diabetes ook niet meer mee.

Op het affiche voor het festival stond onder andere Glen Hansard geprogrammeerd. Ik volg hem al jaren en was benieuwd naar zijn optreden. Het was geweldig! Je kunt hier een half uur van het optreden zien (en luisteren). Het optreden gaf mij verschillende momenten met kippenvel en daarvoor kom ik graag naar een optreden 🙂

Tijdens het optreden gebeurde het. Heb ik dit niet eerder gezien, gelezen of gehoord? Het kostte me weinig tijd om ‘de verbanden van de geschiedenis’ te leggen. Glen Hansard komt uit Ierland net zijn grote inspiratiebron en voorbeeld Van Morrison. Hansard speelde ook het prachtige nummer Astral Weeks (uit 1968) van Van Morrison tijdens zijn optreden in Beuningen.

Nog opvallender was de begeleidingsband van Hansard tijdens zijn optreden. Drie strijkers, drie blazers, toetsen, drums, bas, gitaar en stem. Ik meen 11 muzikanten op het podium te hebben gezien. Van Morrison had tijdens zijn tour van 1973 The Caledonia Soul Orchestra als begeleidingsband bij zich. Praktisch dezelfde bezetting. Toeval? Ik denk van niet. De geschiedenis herhaalt zich (wel vaker) 😉

P.S. Het livealbum ‘It’s Too Late To Stop Now’ van Van Morrison uit 1974 vind ik één van de beste live albums aller tijden. Het dubbelalbum bevat opnamen van concerten die Van Morrison met The Caledonia Soul Orchestra in mei, juni en juli 1973 gaf in Los Angeles, Santa Monica en Londen. In mei verscheen er een driedubbel album en een dvd met nooit uitgebrachte opnamen van de drie concerten uit 1973. Op de fiets naar Down The Rabbit Hole luisterde ik dit album. Prachtig!

Niet alle goede muziek is te vinden op Spotify. Het gebeurt dus wel eens dat er een probleem is. Dat probleem is niet groot als ik gewoon naar mijn muziekwinkel Kroese kan om de gezochte muziek daar te kopen.

Een andere optie is gewoon in het buitenland in een muziekwinkel de cd kopen. Zo is laatst in Berlijn de prachtige dubbelalbum Souverance van Anouar Brahem gekocht.

Mijn jeugdvriend Peter is ook een fijne oplossing. Via amazon.com (nieuw of tweedehands) de gezochte muziek bestellen en naar hem laten toesturen. Waarom? Hij woont al jaren in de Verenigde Staten. Hij stuurt mij een pakketje of laat het zijn ouders meenemen. Lekker goedkoop. Daar wordt een mens blij van 🙂

Uiteraard is mijn muzieksmaak best specifiek dus komt het voor dat de gezochte muziek niet meer wordt geperst op cd. En dan begint een andere zoektocht…

De beste oplossing heet Discogs. Lees hier een mooi artikel over deze site. Onderdeel van deze site is een marktplaats voor muziek. Op deze marktplaats is vrijwel alles te vinden met resultaat. Bijvoorbeeld Renaud Garcia-Fons met het album Arcoluz dat met de post uit Italië komt. Luister hier een stukje. Gezocht = gevonden = gekocht!

Op 27 juni jl. overleed als gevolg van acute myeloïde leukemie de Britse musicus Chris Squire. Zijn muzikale leven bestond uit het oprichten en deel uitmaken van de progressieve rockgroep Yes. Hij was een fantastisch bassist met een eigen geluid waarmee hij deels de ‘sound’ van Yes vorm gaf. Ook schreef hij (mee) aan de teksten van verschillende nummers.

Een vrij onbekend nummer van Yes is Onward uit 1978. Het album Tormato is niet geweldig. Ik heb het wel, maar dat is meer om de verzameling Yes compleet te hebben (en dat is het geeneens). Chris is de componist van het nummer Onward en het is een liefdesnummer opgedragen aan zijn toenmalige vrouw. De studioversie bevat een voor mij irritante gitaarloop. Het beviel me dan ook niet. Luister hier.

Heel veel jaren later (in 1996 om precies te zijn) kwam er een live/studioalbum van Yes uit. Tot mijn verbazing stond Onward er in een liveversie op. Deze uitvoering trok mijn aandacht, omdat het intro prachtig is en de irritante gitaarloop was vervangen. Genieten 🙂 Luister hier.

Afgelopen maandag zat ik in het filmhuis en keek ik naar de opvolger van La Grande Bellezza, Youth. Een intrigerende film met een mooie trailer. In de film speelt in een beginscene een man op een akoestische gitaar en ik denk: ‘Dit ken ik, maar wat is het?!‘ De stem, het nummer, … En dan schiet het me te binnen.

De stem is van Mark Kozelek en het nummer is Onward! Wat een versie. Zo mooi. De muziek raakt me en de film ook. Het nummer is niet speciaal gecoverd voor de film, maar staat op een coversplaat ‘Like Rats‘ van Mark Kozelek. Wel een rare videoclip trouwens (zie hier), maar ja/yes prachtige filmmuziek is het! RIP Chris Squire.

En dan maakt je vriendin het uit. Ja, dat overkwam mij kort geleden. Niet leuk 😦 De liefde en dus ook bijvoorbeeld de verbroken liefde en de onbereikbare liefde zijn flinke inspiratiebronnen voor muzikanten. Het levert soms schitterende muziek op.

Eind jaren 60 was Eric Clapton een muziekheld voor velen. In Londen verscheen graffiti op verschillende plekken met de tekst ‘Clapton is God’. De man in kwestie werd er niet blij van. Hij bedacht een oplossing. Z’n nieuwe band zou niet zijn naam bevatten. Zodoende ontstond de band Derek and the Dominos. Deze band heeft slechts één studioalbum gemaakt, maar het album is wel inmiddels een klassieker.

‘Layla and Other Assorted Love Songs‘ heet het album. De naam Layla was het pseudoniem voor de vrouw op wie Eric Clapton vreselijk verliefd was. Haar naam was Patty Boyd. De vrouw van Beatle George Harrison die ook nog een goede vriend was Eric Clapton was. Wat doe je dan? Dan maak je een plaat vol nummers over die onbereikbare vrouw.

Eén van die nummers heet ‘Why does love got to be so sad’. In de studioversie een fijn nummer, maar live een prachtstuk! 🙂 Er zijn twee bekende live uitvoeringen. Versie één van bijna 10 minuten en versie twee van bijna 15 minuten. Versie één kun je hier beluisteren (volume vol open!) en geeft mij iedere keer rillingen als de orgelpartij er bij komt. De tekst en het fantastische ritme doen de rest.

Ik heb het nummer de laatste tijd veel geluisterd. Inmiddels geeft het mij mooie herinneringen aan de zomer van 2015 met die leuke vrouw. Dit nummer zal voor mij aan haar verbonden zijn. Een soort van Layla. Ze weet wie ze is.

Soms ben je al jaren fan van de muziek van de artiest. Soms komt de artiest al jaren op tournee naar Nederland. Soms verliest zo’n artiest mijn aandacht. En dan staat hij opeens dit jaar op het affiche van Down The Rabbit Hole! In dit geval heb ik het over Ryan Adams.

Met hoge verwachtingen ging ik richting zijn optreden. Daarbij was ik een beetje bang om te worden teleurgesteld. Gelukkig gebeurde dit niet. Wat een optreden! Gelijk vol gas. Meer dan 15 jaar aan geweldige nummers kwamen voorbij. Gevolg… bij thuiskomst heb ik gelijk via internet vijf albums gekocht die ik nog niet had 🙂

Helaas geen opnames te vinden van dit prachtige optreden. Gelukkig speelde hij in hetzelfde weekeinde ook op het beroemde festival Glastonbury. Van dit optreden zijn wel opnames te vinden. Kijk en luister. Ik krijg er hetzelfde gevoel bij als tijdens het optreden in Beuningen. Weer vol gas!

Ryan Adams kan vol gas geven, maar geef de man een akoestische gitaar en een piano en hij verbaast je ook dan. Vorig jaar ging hij twee avonden aan de slag in New York. Het resultaat is kippenvel voor mij (lees ook deze recensie). Je kunt beide avonden helemaal beluisteren via Spotify. Aanbeveling 🙂